“Της εξουσίας τα σκολειά σου τα ‘πανε παιδεία
και των εμπόρων τα σκαλιά σου τα ‘παν εκκλησία
Μα λέξη δε σου είπανε και σκόπιμα σου κρύψανε
το ζεϊμπέκικο του νου που φέρνει ελευθερία
γιατί το ξέρουνε καλά
κρυμμένη είν’ η ουσία…
Οι μεν σου τάζουνε στη γη οι άλλοι στα ουράνια
και της ελπίδας τίμημα περίσσια περηφάνια
Κι οι μάγκες εκ του ασφαλούς έχουνε πονηρέψει
γιατί κανένας δε γυρνά, ρέστα να τους γυρέψει
Γιατί δε γυρισέ κανείς ρέστα να τους γυρέψει…
Μες στο μυαλό σου όποιος μπει σε κάνει ό,τι θέλει
κι αντί για ζεϊμπέκικο χορεύεις τσιφτετέλι
σαν την αρκούδα με τριχιά
στου κόσμου το παζάρι
και γίνεται η αλήθεια σου λιμαρισμένο ζάρι…
Και το κελί που σ έριξαν,
σαν τη θηλιά στενεύει
το βολεμένο σου μυαλό άλλο κελί γυρεύει…
Γυρεύει μεγαλύτερο, γεμάτο με καλούδια
κι εμένα απ’ έξω σαν τρελό
λεύτερα να σου τραγουδώ
της φυλακής τραγούδια
της φυλακής που σ’ έριξαν γεμάτη με καλούδια
Στα λεύτερα τα βήματα
χαίρεται ο Θεός
χορεύει ένας άνθρωπος, απλά αληθινός
Άκου λοιπόν το μυστικό, κι αγάπα την ουσία
να δεις πως τούτος ο χορός είναι αυτογνωσία
κι άντε να δούμε ύστερα πώς θα ‘χουν εξουσία…”
