Με τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι …
Κόκκινη κλωστή δεμένη στην ανέμη τυλιγμένη , δώστου κλώτσο να γυρίσει παραμύθι ν’αρχίσει …
Μια φορά κι ένα καιρό…
…μία αγέλη λύκων αποφάσισε να κάνει έναν αγώνα με στόχο την ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού. Όλη η διαδρομή ήταν δύσβατη και απόκρημνη. Μάλιστα, οι περισσότεροι πίστευαν ότι αυτή η δυσκολία ήταν δυσανάλογη με τις φυσικές ικανότητες των λύκων …
Γι΄αυτό, επειδή το γεγονός ήταν σπουδαίο, προσκλήθηκαν όλα τα ζώα της περιοχής για να παρακολουθήσουν τον αγώνα και να χειροκροτήσουν το κατόρθωμα.
Φυσικά, ενδόμυχα ή φανερά τα περισσότερα ζώα πίστευαν ότι κανένας από τους λύκους δεν θα βγει νικητής …Και στοιχημάτιζαν απλά και μόνο, για τον χρόνο που θα χρειαζόταν ο καθένας για να εγκαταλείψει την προσπάθεια …
Όταν συγκεντρώθηκε το πλήθος των ζώων οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν! «Μα ήταν δυνατόν να κατορθώσει κάποιος λύκος να ανέβει στην κορυφή; Αποκλείεται! Δεν ευνοούν οι συνθήκες και όλοι οι λύκοι είναι αδύναμοι μπροστά σε μια τέτοια δυσκολία»!
Τέτοια πράγματα σχολίαζαν και γελούσαν και αστειεύονταν … Σιγά-σιγά, οι μεταξύ τους συζητήσεις μετατρέπονταν σε δυνατές φωνές και απαξιωτικά σχόλια για τους λύκους που συμμετείχαν στον αγώνα της ανάβασης!
Οι λύκοι παρόλα αυτά, ξεκίνησαν την προσπάθεια αλλά ο ένας μετά τον άλλον άρχισαν να εγκαταλείπουν απογοητευμένοι … Οι φωνές και οι κοροϊδίες του πλήθους τους επηρέαζαν και η ψυχολογία τους καταρρακωνόταν … Εκτός από έναν, ο οποίος συνέχιζε, δείχνοντας απτόητος και αγνοώντας επιδεικτικά τις φωνές του πλήθους το οποίο επιμένοντας ότι δεν πρόκειται να τα καταφέρει τον προέτρεπε να τα παρατήσει.
Τελικά, ύστερα από πολλές προσπάθειες και αποτυχίες ο λύκος κατόρθωσε να ανέβει στην κορυφή. Ήταν γδαρμένος, διψασμένος, καταπονημένος …Το βλέμμα του όμως, έκρυβε μια μεγάλη χαρά και είχε μια αίσθηση, μια βεβαιότητα -θα έλεγα- ότι άξιζε τον κόπο! Απ” αυτό το σημείο, ο κόσμος φαινόταν πιό «αλλιώτικος», απέραντος και μαγικός! Δεν είχε αντικρύσει ξανά τέτοια ομορφιά!
Στάθηκε ώρα και απολάμβανε το τοπίο … Αργότερα, καθώς έριξε μια ματιά κάτω, είδε τα υπόλοιπα ζώα να τον επευφημούν και να τον χαιρετάνε ως …»ήρωα» … Δεν αισθανόταν «ήρωας» … Απορούσε και δεν μπορούσε το μυαλό του να χωρέσει μια τέτοια αντίδραση!
Έτσι κι αλλιώς, καθ” όλη την διαδρομή ο λύκος του παραμυθιού μας δεν άκουγε ούτε τις παραινέσεις για παραίτηση ούτε τους χλευασμούς … Γιατί ο λύκος του παραμυθιού μας ήταν …κουφός …
Ίσως, εάν άκουγε, να μην βρισκόταν στην κορυφή ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!
Υ1. Το Σύνδρομο της αγέλης είναι μια λογική πλάνη όπου επιχειρείται να αποδειχθεί το αληθινό ενός ισχυρισμού στο γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι το αποδέχονται ήδη ως αληθινό. Αυτού του είδους η πλάνη είναι επίσης γνωστή ως «προσφυγή στις μάζες», «προσφυγή στην πλειοψηφία», «προσφυγή στην ομοφωνία» και στα λατινικά «argumentum ad populum» (επιχείρημα του λαού) και ο μηχανισμός πίσω της είναι παρόμοιος με τον μηχανισμό της «προσφυγής στην αυθεντία».
Υ2. Η συλλογική σκέψη είναι ασύμβατη με την ομοιόμορφη σκέψη.
Υ3. «Θέλουν να με κάνουν να γίνω αυτός, ο Ακατονόμαστος. Να παίρνω εντολές και αυτόματα να τις εκτελώ, θέλουν να με πείσουν πως υπάρχω με παραλογισμό, τον παραλογισμό του να μην μπορώ … Δε θα με κάνουν ποτέ ένα μικρό γήινο, πνιγμένο στη χλωροφύλλη…κολλητά στους τοίχους του σφαγείου ν’ αναπαύομαι …»! Samuel Beckett
ΠΗΓΗ
Διαβάστε επίσης:
✦ Η τέχνη του να έχεις πάντα δίκιο
Το Πείραμα Συμμόρφωσης – The Asch Conformity Experiment
