Της Βάσιας Ζαριφοπούλου και του Νίκου Γεωργαντζά
Δεν είναι εύκολο να πολεμά κανείς την άγνοια της αγνοίας των ανθρώπων. Νομίζουμε πως γνωρίζουμε, ενώ ούτε καν γνωρίζουμε πως δεν γνωρίζουμε.
«Ξέρω, ξέρω…», σου λένε η άλλη και ο άλλος, ενώ το απλανές βλέμμα ιχθύος των οφθαλμών τους προδίδει πως δεν ξέρουν καν ότι δεν ξέρουν. Αλλά νομίζουν πως ξέρουν, και μάλιστα τα πάντα, επί παντός επιστητού, και τινών άλλων ακόμη.
Μήπως πάσχουν από ανοσογνωσία; Είναι μια νευροψυχολογική διαταραχή, κατά την οποία ένα άτομο που πάσχει από μια αναπηρία φαίνεται να αγνοεί ή να αρνείται την ύπαρξί της.
Η ανοσογνωσία ή anosognosia οφείλει το όνομά της στον Γάλλο νευροβιολόγο Joseph Babinski. Διέγνωσε τούτη την διαταραχή το 1914.
Ετυμολογικά προέρχεται από την ελληνική γλώσσα. Συγκεκριμένα από το στερητικό μόριο «α» και τα ουσιαστικά «νόσος» και «γνώσις».
Από το στερητικό α + νόσος, η ανοσία είναι η ικανότης ενός οργανισμού να αμύνεται ενάντια σε κάποιον εξωτερικό βλαπτικό παράγοντα. ΄Ετσι δεν υφίσταται τις συνέπειές του.
Στην ανοσογνωσία παρατηρείται ανοσία, τρόπον τινά, στην γνώσι. Ο πάσχων αρνείται την γνώσι ως η γνώσις να ήτο βλαπτική για τον οργανισμό του!
΄Ενα απτό παράδειγμα είναι το τι σημαίνει ελευθερία. Η άγνοια της αγνοίας των ανθρώπων μας κάνει να ορίζουμε την ελευθερία βασιζόμενοι στις σαχλαμάρες των νεο-μετα-μοντέρνων δήθεν διανοητών.
Ψάχνουμε τον ορισμό της ελευθερίας στον Machiavelli, στον Erasmus, στην Utopia του Sir Thomas More, στον Leviathan του Hobbes, στις ασυναρτησίες του Francis Bacon και στις παλαβομάρες του Descartes, που έκανε σημαία το cogito του Saint Augustine. Είναι δε απορίας άξιον το πως ο Karl Marx καταφέρνει να αγνοεί τον ορισμό της ελευθερίας του Δημοκρίτου, ενώ η φιλοσοφία του Δημοκρίτου και του Επικούρου αποτελεί το αντικείμενο της διδακτορικής του διατριβής.
Πέραν της αγνοίας της αγνοίας των νεο-μετα-μοντέρνων δήθεν διανοητών, όλοι οι διανοητές και πολιτικοί μεταρρυθμιστές της κλασικής Ελλάδος απεδέχθησαν τον ορισμό της ελευθερίας του Δημοκρίτου. Είναι, αθροιστικά, το ευθύνειν και το ελέγχειν σε ατομικό + κοινωνικό + πολιτικό επίπεδο.
Η τελική σκοπιμότης κάθε ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, συμπληρώνει ο Αριστοτέλης. Μία προϋπόθεσις δε της ευδαιμονίας είναι η συμμετοχή μας σε αποφάσεις που μας αφορούν.
Η ανάπλασις της ελληνικής πολιτείας, με πρόταγμα την ελευθερία: ατομική + κοινωνική + πολιτική ελευθερία, καθιστά δυνατή την συμμετοχή μας σε πολιτικές αποφάσεις που μας αφορούν. ΄Αρα μπορούμε να είμεθα ευδαίμονες, ευδαίμονες ατομικά + ευδαίμονες κοινωνικά + ευδαίμονες πολιτικά.
Δεν είναι ουτοπία η ελληνική πολιτεία. Εάν θέλουμε, μπορούμε να την αναπλάσουμε· Ελληνίδες και ΄Ελληνες γαρ!
