Πρέπει να απαντήσουμε σε ένα βασικό ερώτημα:
Το Σύνταγμα δημιουργεί την έννοια του λαού ή ο λαός προϋπάρχει ως αποφασιστική οντότητα και συντάσσει τον καταστατικό του χάρτη;
Δηλαδή πριν το Σύνταγμα ο λαός είναι μια μάζα ασύνδετων ανθρώπων, ανίκανων να αποφασίσουνε σε σώμα και έρχεται το Σύνταγμα και τους οργανώσει σε νομικό σώμα ή ο λαός είναι μια κοινωνία ανθρώπων που αυθύπαρκτα αποφασίζει να συντάξει ένα συμβόλαιο, ένα καταστατικό χάρτη, δηλαδή το Σύνταγμά του;
Το πολιτικό προσωπικό, παρότι προσποιητά ομνύει στο όνομα του λαού, εντούτοις δεν αναγνωρίζει στο λαό αυθυπαρξία, γι’ αυτό και το ισχύον Σύνταγμα (όπως και όλα τα προηγούμενα) αφενός το συνέταξαν πολιτικοί, αφετέρου όρισαν σ’ αυτό ότι αναθεωρείται μόνο από τους πολιτικούς.
Αντίθετα, αν θεωρήσουμε ότι ο λαός είναι αυθύπαρκτος, με την έννοια ότι προϋπάρχει ως αποφασιστική οντότητα, του ισχύοντος Συντάγματος, τότε μπορεί άνετα να αποφασίζει να αλλάζει το Σύνταγμά του, όποια ώρα θέλει.
Μπορεί η απάντηση να θεωρείται αυτονόητη, για μας τους απλούς πολίτες, όμως το πολιτικό προσωπικό δεν την δέχεται. Δεν θεωρεί δηλαδή ότι μπορεί ο λαός να αποφασίσει να φτιάξει ένα νέο Σύνταγμα. Θεωρεί ότι το Σύνταγμα υπερβαίνει το λαό και ότι ο λαός δεσμεύεται να μην το πειράξει.
«Ο σημερινός ‘πολίτης’ είναι πελάτης, είναι ένας υπάκουος υπήκοος…»
***
“Χωρίς Πολίτες υπάρχει Πολιτική;;;”
***
