✦ Άρδην επιτακτική η ανάγκη αναπλάσεως της ελληνικής πολιτείας

Του Δρ. Νίκου Γεωργαντζά*

ΔΕΝ είμαι ούτε αριστερός, ούτε ακραίος κεντρώος ούτε δεξιός, διότι είμαι ΄Ελλην! Πώς είναι ποτέ δυνατόν μία αληθινή Ελληνίς ή ένας αληθινός ΄Ελλην να είναι μία ή ένας οπαδός ή και μέλος σε ένα από τα ξενόφερτα κόμματα της αριστεράς, του ακραίου κέντρου ή της δεξιάς, είτε στην Ελλάδα ή στην Κύπρο;Με όλα της τα κόμματα, η έξωθεν επιβεβλημένη τυραννική κομματοκρατία κατακερματίζει και κατακομματιάζει την ελληνική μας κοινωνία στην Ελλάδα και την Κύπρο. Επίσης αφανίζει και τον συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο, επάνω σε όλην την επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Εντός του πλαισίου της συμπαντικής ελευθερίας, συλλογικά πρέπει να καταστήσουμε παρωχημένο και περιττό το απέριττα τυραννικό καθεστώς εξουσίας των κομμάτων της κομματοκρατίας. Οποιαδήποτε άλλη συλλογική μας πράξι οδηγεί σε επίσης περιττή βία, η οποία ωφελεί και συμφέρει όχι την συλλογικότητα των ελληνικών ανθρώπων, αλλά μόνον το τυραννικό καθεστώς εξουσίας των κομμάτων της κομματοκρατίας, το οποίο πάντοτε λειτουργεί εναντίον μας, είτε με ωμή ή με δομική βία (structural violence).

Δεν σημαίνει τούτο πως δίνουμε γενική αμνηστία στην βαρβαρική ύβρι του απέριττα τυραννικού καθεστώτος εξουσίας των κομμάτων της κομματοκρατίας. Προς παραδειγματισμόν και μόνον πρέπει, μόλις βρούμε τον παπά, να θάψουμε πεντ’ έξι.

Δεν χρειάζεται να γίνει τούτο ούτε με μίσος ούτε με οργή, αλλά με ψυχρή λογική. Ο Αριστοτέλης επισημαίνει πως πρέπει να θεωρήσουμε και την οργή ως ένα στοιχείο του μίσους, εφ’ όσον κατά κάποιον τρόπο κι εκείνη προκαλεί ίδιες πράξεις (Πολιτικά, 1312β, 26-30). Μάλιστα, πολλές φορές η οργή είναι δραστικότερη από το μίσος, διότι η συλλογική μας πράξις γίνεται ορμητικότερη με το πάθος, που εξουδετερώνει την λογική, περισσότερο μάλιστα όταν η οργή δυναμώνει από την προσβολή της βαρβαρικής ύβρεως του απέριττα τυραννικού καθεστώτος εξουσίας των κομμάτων της κομματοκρατίας.

Τιμωρούμε λοιπόν ψυχρά, με αποφασιστικότητα (συντονώτερον), ίσως και με μίσος, το απέριττα τυραννικό καθεστώς εξουσίας των κομμάτων της κομματοκρατίας, με ένα δίχως μέτρο πάθος. Διότι ενώ η οργή συνοδεύεται από κάποια λύπη, η οποία δεν διευκολύνει την λειτουργία του λογικού, το μίσος δεν εμπεριέχει καμμία λύπη.

Το παρόν πόνημα κινείται γύρω από 2 (δύο) θέματα, τα οποία συμπεριλαμβάνουν προτάσεις για μια συλλογικά ελληνική πράξι, προς την επίλυσι της κρίσεως που ταλανίζει τον ελληνικό μας κόσμο και πολιτισμό, στην νεο-μετα-μοντέρνα μας προσωρινότητα. Σε γενοκτονία μας οδηγεί το απέριττα δεσποτικό καθεστώς της άρδην ανθελληνικής και ελληνοφοβικής εξουσίας της στυγνά τυραννικής κομματοκρατίας, ξενόφερτης από την εποχή του Ιωάννου Κωλέττη, που εισήγαγε την φαυλοκρατία στην Ελλάδα, και του Όθωνος-Φρειδερίκου-Λουδοβίκου, πρίγκιπος της Βαυαρίας.

Συνοπτικά ακολουθούν 2 (δύο) θέματα τα οποία συμπεριλαμβάνουν προτάσεις, οι οποίες αφορούν:

(α΄) στην ευθύνη μας, που ως νυν υπήκοοι φιλοδοξούμε να γίνουμε πάλι πολίτες της Ελλάδος και της Κύπρου, και

(β΄) στην επαναφορά, στην ελληνική μας πολιτεία, της διανεμητικής δικαιoσύνης των πολιτικών και υλικών αγαθών.

(α΄) Η ευθύνη μας, που ως νυν υπήκοοι φιλοδοξούμε να γίνουμε πάλι πολίτες της Ελλάδος και της Κύπρου

Είναι επιτακτική η ανάγκη να το πράξουμε τούτο. Είναι επιτακτική η ανάγκη να ξαναγίνουμε αληθινές Ελληνίδες και αληθινοί Έλληνες οπλίτες-πολίτες, όχι μόνον της Ελλάδος και της Κύπρου, αλλά και μέσα σε όλον τον συνέκδημο ελληνικό μας κόσμο, επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Το όπλο μας βέβαια σήμερα δεν είναι άλλο από την πληροφορία, την οποία εμπραγματώνουμε σε γνώσι μέσα από την συλλογικά ορθολογική μας πράξι, όχι μόνον σε προσωπικό, αλλά πρωτίστως συλλογικά, στο κοινωνικό επίπεδο, συμβάλλοντας έτσι στην με ΄Ερωτα Πολιτικό ποθητή ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας. Η Αρετή είναι γνώσις, πράξις δηλαδή, που διαχρονικά γίνεται μία «έξις προαιρετική». Η έφεσις δε διά την απόκτησίν της είναι από τη φύσιν της ριζωμένη εις το Ερωτικόν μας Δαιμόνιον (Διοτίμα Μαντίνεια, Πλάτωνος «Συμπόσιον»: http://diotimablog.blogspot.com/).

Επίλεξε λοιπόν πρώτα, εάν θέλεις να είσαι ένας αληθινός Έλλην ή ένας ανθέλλην. Δεν υπάρχει μέσον σε τούτη την επιλογή, καθόσον κατά τον Αριστοτέλη το μέσον είναι η ιδία η Αρετή, αξιακά ένας από τους 4 (τέσσερις) πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, που μαζί με την Αισθητική, την Αλήθεια και την Αφθονία, πυλώνες τους οποίους διασυνδέει η Αρμονία, με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν το κοινόν ταυτοτικόν μας πρόταγμα: Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία!

Κατά τον Πλωτίνο, ο αυτο-προσδιορισμός της ελληνικής μας ταυτότητος εκφράζεται μέσα από το «πίστευε και μοι ερεύνα» (με ‘οι’ και όχι, ποτέ με ‘η’). Ο Κορνήλιος Καστοριάδης αντιστρέφει την ρήσι του Πλωτίνου, επικεντρώνοντας έτσι τον ταυτοτικόν μας αυτο-προσδιορισμό στην συνεχή αμφισβήτηση, λέγοντάς μας δηλαδή πως είναι ένα καίριο στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας των Ελλήνων, όχι να ακολουθούμε πιστά ή τυφλά κάποιο δόγμα, κόμμα, στοά ή χρώμα, αλλά πάντα να αμφισβητούμε τους πάντες και τα πάντα.

Η εκ του μη όντος ανάπλασις της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας είναι η πρώτη πρότασις γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας. Προς την σκοπιμότητα τούτη, ουκ ανέχου μα απέχου των δογμάτων, κομμάτων, στοών και χρωμάτων!

β΄) Η επαναφορά στην ελληνική μας πολιτεία της διανεμητικής δικαιοσύνης των πολιτικών και υλικών αγαθών

΄Οντως, η συλλογικότης της ελληνικής πολιτικής μας κοινωνίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την του ελληνικού έθους και έθνους μας αυτοθέσμισι, μία πολιτική έννοια που αδιαφιλονίκητα εμπεριέχει ο ανθρωπο-κεντρικός και κοινωνικο-κεντρικός ελληνικός μας κόσμος και πολιτισμός. Και μέσα στην συλλογική μας προσπάθεια, για να σκιαγραφήσουμε την ποθουμένη οντότητα μίας πραγματικά ελληνικής πολιτικής κοινωνίας, πολύ χρήσιμη είναι η δημοκρίτειος ερμηνεία της ελευθερίας.

Μέσα στο πλαίσιο της του Δημοκρίτου ελευθερίας, το Αιέν Αριστεύειν εν Ελευθερία είναι ένα κεντρικό πρόταγμα του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Με στατική περιπλοκότητα και δυναμική πολυπλοκότητα, το πρόταγμά μας αυτό υποβαστάζουν οι άφθαρτοι 4 πυλώνες των αξιακών συστημάτων του ελληνικού μας πολιτισμού: Αισθητική, Αλήθεια, Αρετή και Αφθονία, πυλώνες τους οποίους διασυνδέει η Αρμονία.

Είναι δε πάρα πολύ χρήσιμος ο του Δημοκρίτου ορισμός της ελευθερίας, ως το ευθύνειν και ελέγχειν των πολιτών και της πολιτείας. Αθροιστικά μπορούμε να το εκλάβουμε ως: προσωπικόν ευθύνειν και ελέγχειν + κοινωνικόν ευθύνειν και ελέγχειν + πολιτικόν ευθύνειν και ελέγχειν.

Συνάδει τέλεια έτσι και σχετίζεται με την έννοια της καθολικής ελευθερίας, που επίσης αθροιστικά εκλαμβάνεται ως: προσωπική ελευθερία + κοινωνική ελευθερία + πολιτική ελευθερία. Κάπου εκεί μέσα εισχωρεί και η οικονομική μας ελευθερία, σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο, οδηγώντας μας στο απολύτως μοναδικό κριτήριο που καθοδηγεί ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά.

Πέραν δηλαδή από την πρωταρχική οδηγία προς ναυτιλομένους: ουκ ανέχου μα απέχου των δογμάτων, κομμάτων, στοών και χρωμάτων, επίσης πρέπει να λειτουργούμε με ένα και μοναδικό κριτήριο, που να καθοδηγεί όλες μας τις πράξεις. Ό,τι πράττουμε ή δεν πράττουμε, είτε προσωπικά είτε συλλογικά, πρέπει να αποβλέπει στην συλλογική ευδαιμονία και στην συλλογική οικονομική ευμάρεια του ελληνικού μας κόσμου, στην Κύπρο, στην Ελλάδα και επάνω σε όλη την επιφάνεια του πλανήτη Γη.

Χρειάζεται η συλλογικότης και η συνεργασία όλων μας, απέναντι στον κοινό εχθρό ―ανεξαρτήτως κομμάτων, κοινωνικών τάξεων και πολιτικών πεποιθήσεων― διότι εάν δεν ενωθούμε όλοι μαζί και αν δεν διώξουμε τους εισβολείς από την πατρίδα μας, το γρηγορότερο δυνατόν, τότε δεν υπάρχει μέλλον. Βεβαίως τούτο προϋποθέτει την συλλογική αφύπνισί μας, όπως και την άμεση, έγκαιρη διακοπή της σιωπής των αμνών των κομμάτων, που τώρα βασιλεύει.

Δεν σημαίνει τούτο πως δεν μας αφορά η προσωπική ευδαιμονία και η προσωπική οικονομική ευμάρεια του κάθε ανθρώπου. Κάθε άλλο!

΄Ομως η συλλογική ευδαιμονία συνεπάγεται την προσωπική ευδαιμονία, ενώ το αντίστροφο δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω σε τούτον τον πλανήτη. Τα ίδια ισχύουν και με την οικονομική ευμάρεια: η συλλογική οικονομική ευμάρεια συνεπάγεται την προσωπική οικονομική ευμάρεια, ενώ το αντίστροφο πάλι δεν ισχύει, τουλάχιστον επάνω στην επιφάνεια τούτου του πλανήτη.

Στο συλλογικό επίπεδο της ελληνικής πολιτείας της πατρίδος μας, η έννοια της ελευθερίας εκλαμβάνεται ως η πολιτική αυτοθέσμισις της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών. Η ελληνική ΠΟΛΙΤΙΚΗ κοινωνία των Ελληνίδων και Ελλήνων πολιτών είναι στην πραγματικότητα το άμεσο κοινό, για τα μέλη του οποίου γράφουν όλοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον εκ Μιλήτου Θαλή μέχρι και τον Κορνήλιο Καστοριάδη.

ΘΕΣΜΙΚΑ! Εκεί είναι η κόλλα!

Πουθενά αλλού μην ψάχνεις για την κόλλα που απαιτεί η νομική και νόμιμη θέσπισι και θέσμισι της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας των Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Χωρίς αυτόν, τον απολύτως ανώτατο θεσμό-εντολέα του πολιτεύματος ή πολιτικού συστήματος, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, το κοινοβούλιο του ζόφου και της τυραννικής κομματοκρατίας ΟΛΩΝ των κομμάτων, ακάθεκτο συνεχίζει τον παντελή αφανισμό του ελληνικού μας κόσμου, λαού και πολιτισμού.

Φαίνεται πως ούτε οι καλλιτέχνες πλέον στην Ελλάδα γνωρίζουν απολύτως τίποτα για την διανεμητική δικαιοσύνη· ούτε καν το πως κάποτε υπήρχε, ως η κυρία απασχόλησις της ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ κοινωνίας, ΘΕΣΜΙΚΑ οργανωμένης σε έναν Δήμο Ελληνίδων και Ελλήνων Πολιτών. Ανεξαρτήτως πολιτεύματος, τούτος είναι ο ΘΕΣΜΙΚΑ ανώτατος θεσμός-εντολεύς του ελληνικού πολιτικού κοσμοσυστήματος, όπου η κυρία απασχόλησις των οπλιτών-πολιτών Ελληνίδων και Ελλήνων είναι η διανεμητική δικαιοσύνη των πολιτικών και των υλικών αγαθών (Σχ. 1α).

Πέραν από την επιτακτική ανάγκη για την εκ του μη όντος ανάπλασι της αληθινά ελληνικής ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ μας κοινωνίας, η δευτέρα πρότασις είναι η επιστροφή της διανεμητικής δικαιοσύνης των πολιτικών και των υλικών αγαθών, γιά την επανόρθωσι της ελληνικής μας πολιτείας. Καθόσον τα μέγιστα αξίζουν η ταυτότης του ελληνικού μας έθους και έθνους, όπως και η επανόρθωσις της ελληνικής μας πολιτείας.