του Σταύρου Κατσούλη
Το ερώτημα σήμερα δεν είναι εάν θα πρέπει κάποια στιγμή επιτέλους να ξεφορτωθούμε τους κάθε λογής εκμεταλλευτές μας. Προφανώς και πρέπει.
Αλλά όχι θυσιάζοντας τον ίδιο τον λαό, διά μέσου της ίδιας του της έλλειψης οργάνωσης, ρίχνοντάς τον ξαφνικά σε μια κατάσταση αβεβαιότητας.
Το θέμα που αναδεικνύεται σήμερα, είναι ότι ένας ανοργάνωτος λαός, μπορεί εύκολα να καταστεί θύμα της ίδιας της εύλογης αντίδρασης του, εάν αυτή δεν στηθεί πάνω σε σταθερά θεμέλια.
Και αντιστοίχως, είναι επίσης σαφές ένας καλά οργανωμένος λαός μπορεί να αντιμετωπίσει την κατάσταση σχεδόν χωρίς κανένα σοβαρό πρόβλημα, μέχρι να έρθει πλήρως η διακυβέρνηση στα χέρια του.
Ο ακρογωνιαίος λίθος μιας πράξης αντίστασης του ίδιου του Λαού που έχει ως στόχο την υπέρβαση του υπάρχοντος, ή αν θέλετε, η αναγκαία και ικανή συνθήκη, είναι μία και μοναδική, ασχέτως αν υπάρχουν και άλλα απαιτούμενα, όπως για παράδειγμα η ενημέρωσή του:
Είναι η ανεξαρτητοποίηση του από το σύστημα, κατά την διάρκεια αλλά και πριν της πράξη της μετάβασης προς κάτι νέο. Η μετάβαση της ίδιας της κοινωνίας σε μια θέση ισχύως, όπου ενδυναμωμένος θα μπορέσει να ορθώσει ανάστημα, χωρίς εξαρτήσεις από τους κάθε λογής “καλοθελητές”, ηγετίσκους, πολιτικάντηδες, κονκλάβια και συμφέροντα. Θα πρέπει δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας να γνωρίζει πλέον με πρακτικούς και χειροπιαστούς όρους, ότι δεν χρειάζεται το σύστημα, ότι δηλαδή δεν το έχει ανάγκη και μπορεί κάλλιστα να επιβιώσει χωρίς αυτό για κάποιο ικανό χρονικό διάστημα. Θα πρέπει να έχει κατανοήσει ότι έχει στα χέρια του ήδη ένα δικό του νέο σύστημα που τον φροντίζει, τον στηρίζει και του παρέχει την ασφάλεια που το κράτος κατοχής του στέρησε.
Μόνο με αυτόν τον τρόπο εννοείται πρακτικά το σύνθημα “να πάρει ο κόσμος στα χέρια του την ζωή του”, και μόνο έτσι παίρνει ρεαλιστικά χαρακτηριστικά ο αγώνας. Τέτοια, που να επιτρέπουν τον λαό μας, να υπερβεί τις τρομακτικές του εξαρτήσεις από το σύστημα που τον καταδυναστεύει.
Πάνω σε αυτό το θεμέλιο, η πράξη αντίστασης μετατρέπεται από απρόβλεπτη πράξη πανικού, σε οργανωμένο σχέδιο που λειτουργεί συγκριτικά εκ του ασφαλούς. Ένα εκτεταμμένο σχέδιο, το οποίο μπορεί να εκτελεστεί σε σύγκριση με όλες τις άλλες επιλογές ανάθεσης που έχουμε δεί μέχρι τώρα, με πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν, ότι για να επιτελέσει ο λαός αυτοπροσώπως την ανατροπή και την μετάβαση προς ένα εκ βάθρων νέο σύστημα, θα πρέπει πρώτα να διασφαλίσει ότι η πιθανότητα απρόβλεπτων καταστάσεων θα μειωθούν τουλάχιστον στο ελάχιστο.
Με άλλα λόγια, όποιος πιστεύει ότι θα μπορέσουν να υλοποιηθούν οποιαδήποτε από τα προτάγματα που οδηγούν στην εθνική ανεξαρτησία, ερήμην της ίδιας της αυτο-οργάνωσης της πλειοψηφίας, είτε έχει σοβαρότατο πρόβλημα κατανόησης των απαιτούμενων πράξεων, είτε έχει περιπέσει σε μια κατάσταση ευχολογίων τα οποία αναγκαστικά δεν έχουν καμιά ελπίδα να γίνουν πραγματικότητα.
Όποιος δεν είναι πρωτεργάτης στην διαδικασία αυτή της οργάνωσης του Λαού μας, άσχετα με το πόσο ορθές είναι οι θέσεις του και το τι είδους ενημέρωση κάνει, απλά προωθεί όλα αυτά ως ουτοπικά οράματα τα οποία δεν έχουν καμιά απολύτως πιθανότητα να γίνουν πραγματικότητα, δεδομένου της τραγικότατης κατάστασης αδιεξόδου στην οποία βρισκόμαστε σήμερα ως κοινωνία.
Όποιος θεωρεί τον εαυτό του σήμερα ηγετική μορφή στον απελευθερωτικό αγώνα του λαού, όποιος πιστεύει ότι είναι μπροστάρης στην οποιαδήποτε επαναστατική, αγνή δημοκρατική και πατριωτική ή προοδευτική κίνηση και δεν έχει ως στόχο και δεν εργάζεται για να υλοποιηθεί αυτή η αναγκαία οργάνωση της κοινωνίας, είτε εν γνώση του, είτε εν αγνοία του, δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τον αγώνα. Αντιθέτως, σπέρνει τον σπόρο της στείρας ελπίδας, εκεί όπου δεν γίνεται εκ των πραγμάτων να φυτρώσει τίποτα.
Όποιος ασχολείται με οποιοδήποτε άλλο θέμα εκτός από τον στόχο αυτόν λοιπόν θέτοντάς το ως κύριο του σκοπό, στην καλύτερη περίπτωση παραπέμπει κάθε ρεαλιστική επίλυση του προβλήματος της Ελληνικής κοινωνίας στο απώτατο μέλλον, και στην χειρότερη, ας μην αναφερθούμε σε αυτό ακομα….
