(✦ Politeia: what it means being a true Hellene)
“ΑΡΜΟΝΙΗ ΑΦΑΝΗΣ ΦΑΝΕΡΗΣ ΚΡΕΙΤΤΩΝ”
Ηράκλειτος 26(54)
Αυτός είναι ο ολοκληρωμένος απόηχος της διημερίδος με θέμα: «Αισθητική της διαχειρίσεως της ελληνικής πολιτείας». Η διημερίδα έλαβε χώραν εις τον καλλιτεχνικόν οργανισμόν ΜΟΡΦΕΣ ΕΚΦΡΑΣΗΣ του Θωμά Κινδύνη, το Σάββατο 21 και την Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013, εις τας Αθήνας.
Αμφότερα τα μέλη της ομάδος επιμελείας του διαδραστικού διαλόγου είμαστε ευγνώμονες και ευχαριστούμε θερμά όλες και όλους τους συμμετέχοντες εις αυτήν, όπως βεβαίως και τους διοργανωτές της διημερίδος. Χωρίς την συμβολή τους και την ενεργό συμμετοχή τους, ούτε η διημερίδα θα ήταν δυνατόν να πραγματοποιηθεί, αλλά ούτε και τα χρήσιμα αποτελέσματά της να αποκαλυφθούν.
Η διημερίδα ήταν εδραιωμένη εις τον αξιακόν πυλώνα της Αισθητικής του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Το θηλυκόν ουσιαστικόν «Αισθητική» εκφράζει τον κλάδον της φιλοσοφίας, ο οποίος απαντά, κατόπιν ενδελεχούς μελέτης, σε ερωτήματα σχετικά με την φύσιν του ωραίου και την άποψιν των ανθρώπων διά το ωραίον, το οποίον φαίνεται ότι, εγείροντας συναισθήματα, αποπνέει την τάξιν του κόσμου, μέσω της του χωροχρόνου Αισθητικής.
Ο όρος «Αισθητική» εισήχθη διά πρώτην φοράν από τον Γερμανόν φιλόσοφον Αλεξάντερ Γκότλιμπ Μπαουμγκάρτεν. Tο έργον του Μπαουμγκάρτεν συνέβαλεν εις το να αναγνωρισθεί η Αισθητική ως ένας ξεχωριστός κλάδος της φιλοσοφίας.
O όρος παράγεται από την έννοιαν του επίσης θηλυκού ουσιαστικού «αίσθησις», εκ του ρήματος «αΐω» ή «αίσθομαι», δηλαδή αισθάνομαι. Κατά την δευτέραν αρχήν του Αβδηρίτου στοχαστού της κλασικής Ελλάδος, Δημοκρίτου, η αίσθησις περιγράφει την ανάγκην της προσλήψεως της πραγματικότητος και των εξωτερικών μορφών του κόσμου, μέσω των 5 (πέντε) αισθήσεων των ανθρώπων: ακοή, αφή, γεύσις, όρασις και όσφρησις.
Παρά το γεγονός ότι η Αισθητική αφορά εις το καλόν, ήτοι την περί του κάλλους συζήτησιν, σήμερα αποτελεί το τέταρτον στοιχειώδες τμήμα της φιλοσοφίας, μετά της Γνωσιολογίας, της Ηθικής και της Μεταφυσικής. Ως ένα όμως από τα αξιακά υπο-συστήματα ή μία από τις επιδιώξεις ιδανικών του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, η εμπεριέχουσα την έννοιαν της Αρμονίας Αισθητική, επίσης αποτελεί ένα εκ των 4 (τεσσάρων) κωδικοποιημένων αξιακών πυλώνων, υποβαστάζοντας την απόλυτον αξιακήν επιταγήν της απεριορίστου πανδεξιότητος ή πανεπαρκείας του ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, μαζί με την Αλήθεια, την Αρετή και την Αφθονία.
Πέραν δε της Αρμονίας, η Αισθητική ενσωματώνει το σύνολον των ιδιοτήτων παντός αισθητικού φαινομένου, που κατορθώνει να ανταποκριθεί σε κάποιαν ενδόμυχο αρμονικήν μας διάταξιν. Με αναλογίες που προσιδιάζουν στις δομικές αναλογίες του πνεύματος των ανθρώπων, εξαίφνης η Αισθητική μας αποκαλύπτει μίαν αιώνιον και απόλυτον Aλήθειαν.
Ο καθορισμός της ελληνικής πολιτείας
Ο σκοπός της διημερίδος ήταν η διεξαγωγή ενός διαδραστικού διαλόγου, διά την επανόρθωσιν ή επανασύστασιν της ελληνικής πολιτείας, με κύριον μέλημα το μεταϊδανικόν ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ της ελληνικής πολιτείας, ως μία υψηλή τεχνολογία (Σχ. 1). Τόσον οι συμμετέχοντες όσον και τα μέλη της ομάδος επιμελείας του διαδραστικού διαλόγου εργαστήκαμε συλλογικώς, μέσω μιας διαδικασίας επανακτήσεως της ελληνικής μας ταυτότητος και του αυτοπροσδιορισμού μας, ως ένα έθος και έθνος ελληνικόν.
Ο στόχος μας ήταν η υπέρβασις της απολυταρχικώς διαμορφωμένης-παγιωμένης, μη πολιτικής καταστάσεως, που η κάθε Ελληνίς και ο κάθε ΄Ελλην τώρα βιώνουμε. Λόγω του έξωθεν επιβεβλημένου, ανθελληνικού και άρδην ελληνοφοβικού καθεστώτος της τυραννικής κομματοκρατίας, οι ατομικές προσδοκίες μας οδηγούν σε μεμονωμένους τρόπους δράσεως και συμπεριφοράς, εντός ενός ιζήματος της πολιτείας, το οποίον αποτελεί μίαν ακατάλληλον ή υποβαθμισμένην τεχνολογίαν (Σχ. 1).
Στις εξελικτικές φάσεις της πολιτείας εις μίαν υψηλήν τεχνολογίαν, οι διαφορετικές περιπτώσεις της δυναμικής μεταβολής των πολιτειών της κλασικής Ελλάδος, κατά τον Αριστοτέλη, μπορούν να συνοψιστούν εις την «καθολικήν» και την «μερικήν» μεταβολήν τους (Κοντογιώργης 1982, σ. 17). Εντός της αρνητικής (-) σπείρας ισοζυγίου καθολικής μεταβολής (Σχ. 1), επιχειρείται η ανατροπή της ελληνικής πολιτείας και η μετάβασις εις ένα της πολιτείας ίζημα, π.χ., από το πολίτευμα ή το πολιτικόν σύστημα της δημοκρατίας, εις το τυραννικόν καθεστώς της ολιγαρχίας: «…όπως εκ της καθεστηκυίας άλλην μεταστήσωσιν…» (Αριστοτέλους Πολιτικά, 1301β, 7-10).
Είναι βεβαίως δυνατή και η καθολική μεταβολή από το της πολιτείας ίζημα (Σχ. 1). Δύναται να εκπληρωθεί μέσω μιας διαδικασίας επανορθώσεως ή επανασυστάσεως της ελληνικής πολιτείας, που προϋποθέτει την μετάβασιν από ένα τυραννικόν καθεστώς, π.χ., εκείνο της τυραννίας της κομματοκρατίας της νεο-μεταμοντέρνας προσωρινότητος, εις ένα πραγματικόν πολίτευμα ή πολιτικόν σύστημα, π.χ., εκείνο της μερικής αντιπροσωπεύσεως ή εκείνο το άλλο, της των Αθηναίων αυθεντικής δημοκρατίας.
Πρόκειται λοιπόν, εις την περίπτωσιν της καθολικής μεταβολής, είτε διά μίαν διασάλευσιν του της πολιτείας ιζήματος ή διά μίαν διαδικασίαν επανορθώσεως της ελληνικής πολιτείας. Και στις δύο περιπτώσεις, την ειδοποιόν διαφοράν την δημιουργεί η ύπαρξις ή μη ενός πολιτεύματος ή πολιτικού συστήματος, ικανού να υποβαστάζει την ελληνικήν πολιτείαν, ως μίαν υψηλήν τεχνολογίαν, και η ύπαρξις ή μη ενός τυραννικού καθεστώτος, που μόνον ένα της πολιτείας ίζημα ή υποκατάστατον δύναται να υποστηρίζει (Σχ. 1).
Κάθε πολίτευμα ή πολιτικόν σύστημα, ικανόν να υποβαστάζει την ελληνικήν πολιτείαν ως μίαν υψηλήν τεχνολογίαν, δεν παύει να είναι ένα «σύστημα», το οποίο καθορίζεται ως: μία οντότης μερών, τα οποία, μέσω της αμοιβαίας αλληλεπιδράσεώς των, λειτουργούν συλλογικώς προς το γενικόν, κοινόν τους συμφέρον (Forrester 1971, σ. 1-1). Η βασική έμφασις εδώ είναι η «αμοιβαία αλληλεπίδρασις», εις το ότι κάτι συμβαίνει μεταξύ των μερών του συστήματος, με την πάροδον του χρόνου, που διατηρεί το σύστημα.
΄Ενα σύστημα είναι διαφορετικόν από μίαν συλλογήν μερών, ένα συνονθύλευμα ή ένα σωρόν. Αντιθέτως όμως με ένα πραγματικόν σύστημα, κάθε τυραννικόν καθεστώς, λειτουργώντας ώς μία συλλογή μερών, ένα συνονθύλευμα ή ένας σωρός και όχι ως ένα σύστημα, μόνον ένα της πολιτείας ίζημα ή υποκατάστατον είναι ικανόν να υποστηρίζει, ενώ αποβλέπει όχι εις το γενικόν, κοινόν συμφέρον της κοινωνίας, αλλά εις το προσωπικόν συμφέρον του μονάρχη ή των τυράννων (Κοντογιώργης 1982, σ. 20), π.χ., των τυράννων της τυραννικής κομματοκρατίας.
Είναι ίσως προφανές τούτον, καθόσον καμμία μορφή τυραννίας δεν μπορεί να υποβαστάζει μίαν πολιτείαν. Κάθε μορφή τυραννίας είναι ένα στυγνά απολυταρχικόν καθεστώς, που αποβλέπει όχι εις το γενικόν συμφέρον, αλλά εις το προσωπικόν συμφέρον των τυράννων.
Ουδέν τυραννικόν καθεστώς σκοπεύει, μέσω της Διανεμητικής Δικαιοσύνης, εις την αριθμητικήν ισοδιανομήν των πολιτικών και των υλικών αγαθών μεταξύ των πολιτών (Σχ. 1). Αντιθέτως, έκαστον τυραννικόν καθεστώς, πάντοτε σκοπεύει εις την οικειοποίησιν των αγαθών τούτων από τους τυράννους, όπως π.χ., τους αρχηγούς των κομμάτων και των αφεντικών τους.
Βεβαίως είναι δυνατή η εντός της ελληνικής πολιτείας (ΕΠ) μερική μεταβολή ΕΠ (Σχ. 1). ΄Ισως πρόκειται απλώς διά την αντικατάστασιν μιας ηγετικής ομάδος εις την άσκησιν κάποιας αρχής ή διά την μετάβασιν από ένα πολίτευμα ή πολιτικόν σύστημα εις ένα άλλο πολίτευμα ή πολιτικόν σύστημα, π.χ., από το πολίτευμα της μερικής αντιπροσωπεύσεως εις το πολίτευμα της ολικής αντιπροσωπεύσεως.
Είναι ακόμη δυνατή και η μερική αλλοίωσις ενός τμήματος της ελληνικής πολιτείας όπως, π.χ., μέσω της δημιουργίας ή της καταργήσεως μιας αρχής ή ενός αξιώματος. Κάπως έτσι συνέβη, μεταξύ άλλων, εις την των Σπαρτιατών πολιτείαν, όπου ο Λύσανδρος επιχείρησε να καταργήσει το βασιλικόν αξίωμα και ο βασιλεύς Παυσανίας την εφορίαν (Κοντογιώργης 1982, σ. 20).
Παρομοίως είναι δυνατή η εντός του ιζήματος πολιτείας (ΙΠ) μερική μεταβολή ΙΠ (Σχ. 1). ΄Ισως πρόκειται απλώς διά την αντικατάστασιν μιας υποομάδος κομματανθρώπων εις την άσκησιν της εξουσίας του τυραννικού καθεστώτος ή διά την μετάβασιν από ένα τυραννικόν καθεστώς εις ένα άλλο τυραννικόν καθεστώς, π.χ., από το καθεστώς της φεουδαρχίας στο επίσης τυραννικόν καθεστώς της κομματοκρατίας της νεο-μεταμοντέρνας προσωρινότητος.
Στο Σχ. 1, η απάντησις εις το ερώτημα εάν πρόκειται διά μίαν καθολικήν μεταβολήν της ελληνικής πολιτείας, διά μίαν μερικήν μεταβολήν εντός της ελληνικής πολιτείας (ΕΠ) ή εντός του ιζήματος πολιτείας (ΙΠ), εμπεριέχεται στον ίδιον τον ορισμόν της ελληνικής πολιτείας του Αριστοτέλους:
«πολιτεία μεν γαρ έστι τάξις τοις πόλεσιν η περί τας αρχάς, τίνα τρόπον νενέμηνται, και τι το κύριον της πολιτείας και τι το τέλος εκάστης της κοινωνίας εστίν» (Πολιτικά, 1289α, 15-18 ).
Σημειωτέον πως το της αριστοκρατίας καθεστώς ή swanky regime της κλασικής Ελλάδος, ποτέ δεν καταργεί την Διανεμητικήν Δικαιοσύνην των πολιτικών και υλικών αγαθών (Σχ. 2). Απλώς την επανακαθορίζει, όχι πλέον ως αριθμητικήν ισο·δια·νομήν, αλλά ως κατα·νομήν, αναλόγως ήγεωμετρικώς της ευγενούς δήθεν καταγωγής των μεγαλογεωκτημόνων ή τσιφλικάδων της εποχής.
Τα τυραννικά όμως καθεστώτα της νεο-μετα-μοντέρνας μας προσωρινότητος έχουν απολυταρχικώς εξαλείψει την έννοιαν της Διανεμητικής Δικαιοσύνης. Αν και σχεδόν κανένας δεν ασχολείται πλέον με την Διανεμητικήν Δικαιοσύνην επάνω εις την επιφάνειαν του πλανήτου Γαία, τούτη παραμένει ένα στοιχείον απαραίτητον διά την λειτουργίαν κάθε υψηλής τεχνολογίας, οπότε αναγκαστικώς το καθεστώς την έχει πλέον μετονομάσει «fairness», εις την νεο-μεταμοντέρνα προσωρινότητα, π.χ., βλ. συστήματα πληροφορικής και computer science.
Ο διακριτικός απόηχος της διημερίδος
Εντός του πλαισίου τούτου, της αναπλάσεως ή επανορθώσεως της ελληνικής πολιτείας, κάνοντας χρήσιν της συστημικής και όχι της καθεστωτικής σκέψεως, ομαδικώς συνθέτουμε μίαν συλλογικώς αποδεκτήν, νέαν πολιτικήν πραγματικότητα συλλογικών πράξεων και συμπεριφορών. Ο πλήρης απόηχος λοιπόν της διημερίδος είναι ένα σύνολον από 8 (οκτώ)σπείρες αναδράσεως ή feedback spirals, οι οποίες δείχνουν την απαιτουμένην συστημικήνμόχλευσιν διά την επανόρθωσιν ή επανασύστασιν της ελληνικής πολιτείας (Σχ. 2).
Η χαρτογράφησις των αιτιατών, αιτίων και σπειρών αναδράσεως, που αναδεικνύουν την απαιτουμένην συστημικήν μόχλευσιν διά την επανόρθωσιν της ελληνικής πολιτείας (Σχ. 2), συμπεριλαμβάνει ένα σύνολον επίσης 8 (οκτώ) ομάδων μεταβλητών ή συντελεστών. Οι 2 (δύο)πρώτοι συντελεστές είναι: (α) το απόλυτον μεταϊδανικόν της ελληνικής πολιτείας, ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, το οποίον υποβαστάζουν οι 4 (τέσσερις) κωδικοποιημένοι αξιακοί πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού: Αισθητική, Αλήθεια, Αρετή και Αφθονία, όπως επίσης και (β) η «Τεχνολογία» της νεο-μετα-μοντέρνας μας προσωρινότητος.
Πέραν αυτών των 2 (δύο), το σύνολον των συντελεστών στο Σχ. 2 συμπεριλαμβάνει ένα υπο-σύνολον 6 (έξι) μεταβλητών ή ομάδων μεταβλητών, συναφών με την υπό της φροντίδος μας ως έχει κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικήν κατάστασιν: «Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή», «Ατομικό συμφέρον», «Κοινωνική διάσπασις», «Κοινωνική συνοχή», «Συλλογικό συμφέρον» και «Συνοχή Εστίας». Είναι οι σχέσεις μεταξύ των συναφών τούτων μεταβλητών και συντελεστών τις οποίες στο Σχ. 2 συμβολίζουν συνδετικοί δεσμοί ή βέλη επιρροής οι οποίες σχηματίζουν οκτώ (8) σπείρες αναδράσεως: α΄, β΄, … , η΄ (Σχ. 2).
.jpg)
Εις το Σχ. 2, μέσω της μεταβλητής Συνοχή Εστίας, η θετική (+) σπείρα τάσεως α΄ ενισχύει την θετικήν επιρροήν του μεταϊδανικού της ελληνικής πολιτείας, το ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, το οποίον υποβαστάζουν οι αξιακοί πυλώνες Αισθητική, Αλήθεια, Αρετή και Αφθονία, εις την ομάδα των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή. Μία αύξησις της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή δύναται να οδηγεί εις μίαν θετικήν (+) αλλαγήν της μεταβλητής Συνοχή Εστίας.
Με την σειράν της, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), τούτη η αύξησις εις την συνοχήν των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων δύναται να οδηγεί εις μίαν περαιτέρω θετικήν (+) αλλαγήν της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή. Πολλαπλασιάζεται τοιουτοτρόπως η θετική επίδρασις του μεταϊδανικού της ελληνικής πολιτείας ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ, επί της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή.
Εξαιρετικό ενδιαφέρον εις το Σχ. 2 παρουσιάζουν οι θετικές (+) σπείρες τάσεως β΄και γ΄! Μόνον αρνητικά (-) βέλη επιρροής σχηματίζουν αμφότερες τις θετικές (+) αυτές σπείρες τάσεως.
Κατά μήκος της θετικής (+) σπείρας τάσεως β΄, η υπόθεση εργασίας των συμμετεχόντων εις την διημερίδα είναι πως μία αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον δύναται να οδηγεί εις μίαν αρνητικήν (-) αλλαγήν ή μείωσιν της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή. Λόγω δε της αρνητικής (-) επιρροής της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή εις το Ατομικό συμφέρον, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η μείωσις (-) της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή δύναται με την σειράν της να οδηγεί εις μίαν περαιτέρω αύξησιν της προσηλώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον.
Παρομοίως, η θετική (+) σπείρα τάσεως γ΄ στο Σχ. 2 ενισχύει την θετικήν (+) επιρροήν τηςσυνοχής των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων επί της συλλογικής συνεργασίας, την οποίαν δημιουργεί η Κοινωνική συνοχή. Μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις της κοινωνικής συνοχής σημαίνει πως η Κοινωνική διάσπασις περαιτέρω μειώνεται.
Ceteris paribus, δηλαδή κρατώντας τις υπόλοιπες μεταβλητές σταθερές, λόγω της αρνητικής (-) επιρροής της κοινωνικής διασπάσεως επί της κοινωνικής συνοχής, η μείωσις της κοινωνικής διασπάσεως οδηγεί εις μίαν επί πλέον θετικήν (+) αλλαγήν της κοινωνικής συνοχής. Η θετική (+) δε επιρροή της συνοχής των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων, επί της κοινωνικής μας συνοχής και συνεργασίας, ενισχύεται περαιτέρω μέσω της αρνητικής (-) επιρροής της μεταβλητής Συνοχή Εστίας επί της μεταβλητής Κοινωνική διάσπασις.
Είναι συναρπαστικόν το πως οι εις την διημερίδα συμμετέχοντες αποκαλύπτουν την δυναμικήν αλληλεπίδρασιν μεταξύ των μεταβλητών Ατομικό συμφέρον και Συλλογικό συμφέρον. Η αρνητική (-) σπείρα ισοζυγίου δ΄ εις το Σχ. 2 δείχνει τις αρνητικές (-) αλληλεπιδράσεις μεταξύ των 2 (δύο) αυτών μεταβλητών.
Κρατώντας τις υπόλοιπες μεταβλητές σταθερές, μία αύξησις εις το Συλλογικό συμφέρον, λόγω ίσως μιας αυξήσεως εις την κοινωνικήν συνοχήν, αμέσως οδηγεί εις την θετικήν (+) αλλαγήν του ατομικού μας συμφέροντος. Αντιδιαμετρικώς, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον δύναται να οδηγεί εις μίαν αρνητικήν (-) αλλαγήν ή μείωσιν εις το συλλογικόν μας συμφέρον, ως ένα έθος και έθνος ελληνικόν.
Και πέραν της αμέσου αρνητικής (-) επιρροής του ατομικού εις το συλλογικόν μας συμφέρον, επίσης υπάρχει και η έμμεσος αρνητική (-) επιρροή του ατομικού εις το συλλογικόν μας συμφέρον, μέσω της θετικής (+) επιρροής του ατομικού συμφέροντος εις την κοινωνικήν μας διάσπασιν. Αυτό ακριβώς δείχνει η αρνητική (-) σπείρα ισοζυγίου ε΄ εις το Σχ. 2.
Μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον δύναται να οδηγεί εις μίαν επίσης αύξησιν της κοινωνικής μας διασπάσεως. Με την σειράν της, τούτη η αύξησις της κοινωνικής μας διασπάσεως οδηγεί εις την μείωσιν του συλλογικού μας συμφέροντος, λόγω δε της θετικής (+) επιρροής του συλλογικού επί του ατομικού μας συμφέροντος, η μείωσις του συλλογικού οδηγεί εις την επίσης μείωσιν του ατομικού μας συμφέροντος, αλλά και της κοινωνικής μας διασπάσεως.
Πέραν των ως άνω μεταβλητών: Ατομικό συμφέρον, Κοινωνική διάσπασις και Συλλογικό συμφέρον, η αρνητική (-) σπείρα ισοζυγίου ς΄ εις το Σχ. 2 συμπεριλαμβάνει και την μεταβλητήν Κοινωνική συνοχή. Μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον δύναται να οδηγεί εις μίαν επίσης αύξησιν της μεταβλητής Κοινωνική διάσπασις.
Κρατώντας τις υπόλοιπες μεταβλητές σταθερές, η αύξησις της κοινωνικής μας διασπάσεως σημαίνει μείωσιν εις την Κοινωνική συνοχή και συλλογικήν συνεργασίαν της ελληνικής μας κοινωνίας. Λόγω δε των θετικών (+) επιρροών της κοινωνικής μας συνοχής επί του συλλογικού μας συμφέροντος και του συλλογικού επί του ατομικού μας συμφέροντος, η μείωσις της κοινωνικής μας συνοχής συνεπάγεται μίαν επίσης μείωσιν όχι μόνον του συλλογικού, αλλά και του ατομικού μας συμφέροντος.
Ήτοι, λόγω της αρνητικής (-) σπείρα ισοζυγίου ς΄, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το ατομικόν μας συμφέρον, ευκόλως δύναται να μας οδηγεί συλλογικώς, εις την μείωσιν όχι μόνον του συλλογικού, αλλά και του ιδίου του ατομικού μας συμφέροντος. Παρουσιάζεται λοιπόν εδώ μία μοναδική ευκαιρία, διά μίαν παρέμβασιν συστημικής μοχλεύσεως υπέρ της ελληνικής πολιτείας.
Εις το Σχ. 2, ακολουθώντας την αρνητικήν (-) σπείραν ισοζυγίου ζ΄, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), μία αύξησις εις την συνοχήν των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων, Συνοχή Εστίας, οδηγεί εις την αρνητικήν (-) αλλαγήν της κοινωνικής μας διασπάσεως, αυξάνοντας τοιουτοτρόπως το συλλογικόν και το ατομικόν μας συμφέρον. ΄Ομως η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρονσυνεπάγεται μίαν αρνητικήν (-) αλλαγήν ή μείωσιν εις την ομάδα των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή, όπως επίσης και εις την Συνοχή Εστίας.
Οι ως άνω επιπτώσεις της μεταδόσεως αλλαγών μεταξύ των μεταβλητών παρατηρούνται κατά μήκος της εξωτερικής αρνητικής (-) σπείρας ισοζυγίου η΄ εις το Σχ. 2, όπου η μεταβλητήΚοινωνική συνοχή αντικαθιστά την μεταβλητήν Κοινωνική διάσπασις. Τώρα βεβαίως, μετά μιας χρονικής καθυστερήσεως ή υστερήσεως (||), η αύξησις εις την συνοχήν των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων, Συνοχή Εστίας, οδηγεί εις την θετικήν (+) αλλαγήν της κοινωνικής μας συνοχής, αυξάνοντας το συλλογικόν και το ατομικόν μας συμφέρον.
΄Ομως η αύξησις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον εκ νέου συνεπάγεται μίαν αρνητικήν (-) αλλαγήν ή μείωσιν εις την ομάδα των μεταβλητώνΑγχίνοια, πνεύμα και ψυχή, όπως επίσης και εις την Συνοχή Εστίας. Μία δευτέρα λοιπόν ευκαιρία παρουσιάζεται εδώ, διά μίαν επί πλέον παρέμβασιν συστημικής μοχλεύσεως υπέρ της ελληνικής πολιτείας.
Η συστημική μόχλευσις υπέρ της ελληνικής μας πολιτείας
Τα παραπάνω αποτελέσματα, του εντοπισμού των πιθανών αποτελεσμάτων και επιδράσεων της μεταδόσεως αλλαγών, κατά μήκος όλου το δικτύου των σχέσεων μεταξύ των μεταβλητών εις το Σχ. 2, δείχνουν την άρδην επιτακτικήν ανάγκην διά 2 (δύο) τουλάχιστον παρεμβάσεις συστημικής μοχλεύσεως, υπέρ της επανορθώσεως ή επανασυστάσεως της ελληνικής πολιτείας. Η πρώτη συστημική μόχλευσις απαιτεί την διάρρηξιν του αρνητικού (-) δεσμού ή βέλους μεταξύ της μεταβλητής Ατομικό συμφέρον και της ομάδος των μεταβλητών Αγχίνοια, πνεύμα και ψυχή.
Η δευτέρα συστημική μόχλευσις εις το Σχ. 2 απαιτεί την διάρρηξιν του θετικού (+) δεσμού ή βέλους μεταξύ της μεταβλητής Ατομικό συμφέρον και της μεταβλητής Κοινωνική διάσπασις. Αμφότεραι αι παρεμβάσεις αποσκοπούν εις την ανέλιξιν και αειφορίαν της συνοχής των οικογενειακών εστιών των Ελληνίδων και Ελλήνων, Συνοχή Εστίας, όπως και εις την ανέλιξιν και αειφορίαν της συλλογικής συνεργασίας μεταξύ των μελών της ελληνικής κοινωνίας, την οποίαν δημιουργεί η Κοινωνική συνοχή.
Αμφότεραι αι παρεμβάσεις τείνουν εις το διηνεκές να αποτρέπουν τα αρνητικά (-)αποτελέσματα και επιδράσεις της αφοσιώσεως των Ελληνίδων και Ελλήνων εις το Ατομικό συμφέρον. ΄Ομως, οι παρεμβάσεις τούτες συστημικής μοχλεύσεως, υπέρ της επανορθώσεως ή επανασυστάσεως της ελληνικής πολιτείας, απαιτούν την συλλογικήν εξάσκησιν της, εκ της Φύσεως ριζωμένης εις το Ερωτικόν Δαιμόνιον, Αρετής (Anton 2010), μέσω των επί μέρους αρετών της: Μεγαλοδωρίας, Μεγαλοψυχίας, Χαριστικότητος, Φιλίας, Φιλότητος και Φρονήσεως.
Διότι μόνον μέσω της εμπράκτου και πρακτικής εξασκήσεως των ως άνω 6 (έξι) επί μέρους αρετών καθίσταται δυνατή η απαιτουμένη διά την επανόρθωσιν της ελληνικής πολιτείας επένδυσις Ε, εις την α) ελληνικήν αγωγήν και παιδείαν, και β) ελληνοπρεπή οργάνωσιν των ελληνικών μας θεσμών. Πρέπει δε η συλλογική τούτη επένδυσις Ε να υπερβαίνει μίαν κρίσιμον μάζαν επενδύσεως (Σχ. 3), παραμένοντας πλησίον του βελτίστου επιπέδου επενδύσεως E *, το οποίον αποδίδει την μεγίστην απόδοσιν επενδύσεως AEmax.
.jpg)
Η έννοια της κρίσιμης μάζας επενδύσεως E εις το Σχ. 3 δείχνει πως η έλλειψις επενδύσεως, ήτοι Ε = 0, εις την α) ελληνικήν αγωγήν και παιδείαν, και β) ελληνοπρεπή οργάνωσιν των ελληνικών μας θεσμών, δεν συνεπάγεται απλώς μηδενικήν απόδοσιν, αλλά συνεπάγεται αρνητικήν (-) απόδοσιν ή –ΑΕ! Μάλλον εκεί αποβλέπει η απολυταρχικώς επιβεβλημένη λιτότης, εκ του τυραννικού καθεστώτος της κομματοκρατίας, εις αμφοτέρας χώρας του ελληνικού μας έθους και έθνους: Ελλάς και Κύπρος.
Εις το Σχ. 3, η έννοια του βελτίστου επιπέδου επενδύσεως E * συνάδει με την του Αριστοτέλους έννοιαν της μεσότητος, όπως επίσης και με το εν Δελφοίς παράγγελμα ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Δεν είναι όμως μόνον χρηματιστική η απαιτουμένη, υπέρ της επανορθώσεως της ελληνικής μας πολιτείας επένδυσις Ε, εις την α) ελληνικήν αγωγήν και παιδείαν, και β) ελληνοπρεπή οργάνωσιν των ελληνικών μας θεσμών.
Η απαιτουμένη επένδυσις Ε εις το Σχ. 3 είναι πρωτίστως ηθική και πνευματική. Είναι τοιουτοτρόπως συνάδουσα μετά το της Φύσεως πρόταγμα της ανελίξεως της συνειδητότητος εις το διηνεκές.
Η ελληνοπρεπής οργάνωσις των ελληνικών μας θεσμών
Η προσωπική, όπως και η συλλογική μας ευδαιμονία και οικονομική ευμάρεια πηγάζουν εκ της Αφθονίας, η οποία είναι ένας από τους αξιακούς πυλώνες του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού. Το ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι είναι το μεταϊδανικόν του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, το οποίον, με στατική πολυποικιλία αλλά και δυναμική πολυπλοκότητα υποβαστάζουν η εμπεριέχουσα την Αρμονίαν Αισθητική, η Αλήθεια, η Αρετή και η Αφθονία.
Το συλλογικόν μας όμως όφελος ή συμφέρον, το οποίον επιδρά θετικώς (+) εις το ατομικόν μας συμφέρον (αρνητική ‘-‘ σπείρα ισοζυγίου δ΄ εις το Σχ. 2), δεν αφορά εις ένα ατομικόν ή προσωπικόν επίπεδον του ανθρώπου, αλλά αφορά εις την συλλογικότητα μιας πραγματικά πολιτικής, ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι κοινωνίας, της οποίας η οικογενειακή εστία ή οίκος εκάστης Ελληνίδος και εκάστου ΄Ελληνος αποτελεί ένα κύτταρον, ενώ έκαστος άνθρωπος ελληνικός αποτελεί ένα αριστοτελικόν μόριον. Αυτή η οντότης, της πολιτικής ΕΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑι κοινωνίας, είναι η οντότης, η οποία απεγνωσμένα κραυγάζει δια τον εξοβελισμόν της από την σύγχρονον, νεο-μεταμοντέρναν μας προσωρινότητα.
Κατά το παράδειγμα των πολιτειών της κλασικής Ελλάδος, έκαστος ελληνοπρεπώς δομημένος ελληνικός θεσμός ή οργανισμός καταργεί -και πρέπει να καταργεί- την πυραμιδοειδή ιεραρχίαν της εξουσίας. Ουδεμία δε υφίσταται σχέσις μεταξύ: (α) της πυραμιδοειδούς ιεραρχίας της εξουσίας, π.χ., των εξουσιών της άρδην ανθελληνικής και ελληνοφοβικής τυραννίας της κομματοκρατίας, και (β) της σφαιρικότητος των αρχών της κοινωνιοκρατίας, των πολιτειών της κλασικής Ελλάδος (Σχ. 4).
Ορμωμένη εκ του «αφ’ Εστίας άρχεσθαι» (Πλάτωνος Ευθύφρων ή περί ευσεβείας, 3α), η κρισιμοτάτη αρχή της ελληνοπρεπούς δομής οργανώσεως των θεσμών της ελληνικής πολιτείας είναι:
ΟΠΟΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΑΡΧΕΙ ΑΛΛΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΩΣ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙΤΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΝ ΑΡΧΗΝ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Οι αρνητικές (-) συνέπειες της πυραμιδοειδούς ιεραρχίας της εξουσίας, π.χ., των εξουσιών της άρδην ανθελληνικής και ελληνοφοβικής τυραννίας της κομματοκρατίας, συμπεριλαμβάνουν τα φαινόμενα της προβατοποιήσεως και του στρουθοκαμηλισμού των ανθρώπων (Σχ. 4α). Μεταλλαγμένοι σε ιδιώτες ή idiots, ως απομονωμένα άτομα-υπήκοοι, οι άνθρωποι ομαδοποιούνται εντός τυραννικώς προσωποπαγών δογμάτων, κομμάτων και στοών, σχηματίζοντας μία άνευ συνοχής κοινωνία εν ιδιωτεία.
Ελλείψει ελληνικής αγωγής και παιδείας, εντός της πυραμιδοειδούς ιεραρχίας της εξουσίας των δογμάτων, κομμάτων και στοών, η κριτική σκέψις των κομματανθρώπων τείνει προς το απόλυτον 0 (μηδέν). Αντιδιαμετρικώς, εντός της σφαιρικής δομής των αρχών μιας ελληνοπρεπώς δομημένης πολιτείας, όπου έκαστος άρχων τοποθετείται υπό την συλλογικήν αρχήν των ανθρώπων επί των οποίων άρχει, οι μέσω της ελληνικής αγωγής και παιδείας πεπαιδευμένοι πολίτες, ως μόρια των κυττάρων της οικογενειακής των εστίας, εμπράκτως διατηρούν την κριτικήν των σκέψιν εις πολύ υψηλά επίπεδα (Σχ. 4β).
«Το ανά χείρας συλλογικόν έργο μας λοιπόν επιδιώκει να επιτύχουμε την επανόρθωσιν την ελληνικής μας πολιτείας, στην σωστή, άρδην ενάρετο, αρχική της κατάστασι, δημιουργώντας, εκ του μη όντος μάλιστα, μία πραγματικά ελληνική, πολιτική κοινωνία εν ελευθερία. Εμπρός, λοιπόν, στα γνωσιολογικά μας όπλα, νυν υπέρ πάντων ο αγών, ο συλλογικός τούτος πόλεμος της ελληνικής πνευματικής μας αντίστασης, για την αποκάλυψη του φωτός της Αληθείας» (Γεωργαντζάς 2013).
Βιβλιογραφία
Anton JP. 2010. Έρως Πολιτικός: Η Επιστροφή των Ελλήνων. Μίλητος: Αθήναι, Ελλάς.
Γεωργαντζάς Ν. 2013. Πρόσεχε την φάκα του ατομικισμού (individualism)… Διαδικτυακώς διαθέσιμον (11.1.2014): http://alfeiospotamos.
Forrester JW. 1971. Principles of Systems. Productivity Press: Cambridge, MA.
Κοντογιώργης ΓΔ. 1982. Η Θεωρία των Επαναστάσεων στον Αριστοτέλη. Εκδόσεις Λιβάνη: Αθήναι, Ελλάς.
Ευοί Ευάν και εις Υγίειαν,
Νίκος Γεωργαντζάς
Υπάρχων Συνδήκτωρ, ΕΙ·ΕΝD
και
Βάσια Ζαριφοπούλου
Εργάτις του χρωστήρος
Αναγνώρισις. Ευχαριστούμε θερμότατα τον δημοσιογράφον, Θανάση Τζούβελη, διά την ουσιαστικήν του συμβολήν εις την διαμόρφωσιν του πονήματος τούτου. Τα λάθη εξακολουθούν να παραμένουν δικά μας.
Σχετ.: ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡIΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ
Ι) Αναρχικός τραπεζίτης! Με τον Χρίστο Λογαρίδη, 7.01.2014.
Καλεσμένος ο Δρ. Νίκος Γεωργαντζάς, Υπάρχων Συνδήκτωρ, ΕΙ·ΕΝD:
http://www.youtube.com/watch?
ΙΙ) ΤΜΗΜΑ Α΄: ΣΑΒΒΑΤΟ 21/12/2013, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
https://www.youtube.com/watch?
http://www.youtube.com/watch?v=7SZFk0JBHdQ
ΙΙΙ) ΤΜΗΜΑ Β΄: ΚΥΡΙΑΚΗ 22/12/2013, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ
Μέρος α΄: https://www.youtube.com/watch?
https://www.youtube.com/watch?v=lXdEcn1-B-g
Μέρος β΄: https://www.youtube.com/watch?
https://www.youtube.com/watch?v=bva0ORfziGA
Μέρος γ΄: https://www.youtube.com/watch?
https://www.youtube.com/watch?v=JX8TAbpFbEc
Μέρος δ΄: https://www.youtube.com/watch?
https://www.youtube.com/watch?v=i9HDz2AyRIQ
Εκτός από Υπάρχων Συνδήκτωρ ή αντιπρόεδρος του Συμβουλευτικού Οργανισμού ΕΙ·ΕΝD (End National Debt), o Νίκος Γεωργαντζάς είναι καθηγητής συστημικής δυναμικής στο Πανεπιστήμιο Fordham της Νέας Υόρκης. Η συστημική δυναμική είναι μία σχετικά νέα επιστήμη, η οποία τα τελευταία έτη σημειώνει ραγδαίαν ανέλιξιν, τόσον εις την Αμερικήν όσον και εις την Ασίαν και την Ευρώπην. Ο Δρ. Γεωργαντζάς είναι ιδρυτικόν μέλος του ελληνικού τμήματος εις τον παγκόσμιον οργανισμόν συστημικής δυναμικής, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του παγκοσμίου σχετικού συνεδρίου, το οποίον έλαβε χώραν εις τας Αθήνας το 2008. Κατατάσσεται μεταξύ των κορυφαίων παγκοσμίως επιστημόνων εις τον τομέαν του, με δημοσιεύσεις εις πλήθος επιστημονικών περιοδικών και βιβλίων. Πέραν των ακαδημαϊκών του καθηκόντων, μετά των συνεχών άρθρων-παρεμβάσεών του βρίσκεται εις την πρώτην γραμμήν διά την προώθησιν του ελληνικού μας κόσμου και πολιτισμού, αλλά και την επίλυσιν των μεγάλων προβλημάτων τα οποία αντιμετωπίζει η ελληνική μας κοινωνία συλλογικώς, επάνω εις ολόκληρον την επιφάνειαν του πλανήτου Γαία.
Η Βάσια Ζαριφοπούλου είναι εργάτις του χρωστήρος. Είναι πτυχιούχος της Acadιmie Royale des Beaux Arts de Bruxelles.
