”Το Όνειρο του Νεοέλληνα:
Να κάνει κάποιος άλλος την Επανάσταση γι’ αυτόν, ώστε “αναίμακτα” για τον ίδιο και εκ’ του ασφαλούς, να επανέρθει στην προ “κρίση” εποχή ώστε να διπλασιαστεί ο μισθός του, για να μπορεί να αγοράζει Gucci, louis vuitton, polo, iPad, iPhone, να φτιάξει την “εικόνα” του για να την “επενδύσει” πάνω σε σάπια όνειρα άλλων που τον έφεραν εδώ. Πόσο δραματικό…
Αν δείτε πιο βαθιά,…όλοι λεφτά περιμένουν και μόνο λεφτά. Χέστηκαν αν θα έχουν τους ίδιους διεφθαρμένους πολιτικούς, αρκεί αυτοί να περνούν καλά για να το βουλώνουν μέχρι να γίνουν τα ίδια σκατά με αυτούς. Να μην τους κουνάει κανείς από την καρέκλα τους και να μπορούν να διορίζουν τον ανιψιό ή την γκόμενα.
Ποιός δεν θα ήθελε 5,10,20 χιλιάρικα μισθό; Σίγουρα λεφτά βρέξει χιονίσει. Είτε δουλέψεις είτε όχι… Θα έχετε διαπιστώσει άλλωστε για πότε αλλάζουν οι ιδεολογίες, όταν στην μέση μπαίνει το χρήμα. Και μετά σκοτωνόμαστε κάποιοι λίγοι “γραφικοί” -η νέα ταμπέλα- για ιδεολογίες και Πατρίδες. Αριστεροί και δεξιοί, με ίδιες δυνατότητες, ίδιες καταθέσεις, ίδια αυτοκίνητα, ίδιες εργασίες, ίδιοι σκοποί. Νόμοι, Αγορές, Παραγωγή, Κατανάλωση, Αλυσίδες, Μαντρί.
Χρήμα… Δώσε χρήμα στον λαό και τον κάνεις ό,τι θέλεις. Πουλημένο βασιλιά, σκουπίδι ή ασπίδα. Αν θέλεις να τον πουλήσεις εύκολα… αγόρασε τον.
ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙ ΠΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ. ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΟΥ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ. ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΝΑ ΣΕ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΑΓΟΡΑΣΕ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ, είναι φτηνή πια. Αν έχεις πολλά… θα μείνει μαζί σου. Αν δεν έχεις θα πάει εκεί που θα τα βρει. Είναι τόσο εύκολο πια να βρεις την τιμή σου. Την τιμή σου… όχι την Τιμή σου!
Εγώ πραγματικά δεν θέλω να τελειώσει η “Κρίση”.
Όλοι αυτή την στιγμή Κρινόμαστε…
Μπορεί να είναι σκληρό, αλλά είναι η καλύτερη λύση για να γίνει ένα ξεκαθάρισμα ανάμεσα μας. Να φανεί η τιμή του καθενός, οι αξίες του, η αντοχή του, η υπομονή του, η αλληλεγγύη του, η αγάπη του, ο σεβασμός του, η δύναμη του, η αγωνιστικότητα του, η Εντιμότητα του….
Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που προτιμώ να μην έχω “τιμή” και να είμαι “ά-τιμη”…
Λόγω Τιμής.-”
Παρατηρώντας όλες αυτές τις ημέρες που διάγουμε προσεκτικά όλα αυτά τα γεγονότα,αυτό που διαπίστωσα είναι οτι ακόμα είμαστε ανέτοιμοι για οποιαδήποτε αλλαγή, αποδεικνυόμαστε πολύ μικροί για να σηκώσουμε το βάρος της ιστορίας μας,την ευθύνη που μας αναλογεί.
Με λύπη παρατηρώ οτι η ενοποιητική αυτή δύναμη που θα συγκολλούσε τους Έλληνες για να ξεκινήσουμε την αλλαγή απλά ΔΕΝ υπάρχει. Μπήκε στο χρονοντούλαπο των ψευδών λόγων και υποσχέσεων. Ζούμε ακόμα μέσα σ’ ένα όνειρο που όλοι ελπίζουμε να ξυπνήσουμε γιατί απλούστατα δεν υπάρχει όραμα,δεν υπάρχει διάθεση για αλλαγή, δεν υπάρχει μέλλον για πολλούς. Σαπίζουμε πάνω σ’ ένα καναπέ με κολλημένο το τηλεκοντρόλ στο χέρι οι περισσότεροι, άβουλα όντα σ’ ένα παιχνίδι που τους περισσότερους τους φαίνεται χαμένο από χέρι.
Η οργή και το δίκαιο έχει πνιγεί κάτω από τους τόνους του ωχαδερφισμού που το διεφθαρμένο πολιτικό σκηνικό της μεταπολίτευσης προπαγάνδιζε και ανέθρεψε 2 γενιές τώρα. Ο αγώνας για ιδανικά και αξίες χλευάζεται ακόμα και αυτή την ώρα σαν κάτι παρακμιακό, ξεπερασμένο από την εποχή του,οι νέοι ούτε κατά διάνοια δεν θέλουν να ακούσουν γι’αυτό αλλά ακόμα ονειρεύονται σχέδια σπέκουλας και εύκολου πλουτισμού και γρήγορης ανέλιξης κατά το πρότυπο των γονέων τους. Η ΗΘΙΚΗ ΠΕΘΑΝΕ.
Και εγείρεται ένα ερώτημα καυτό,καίριο και ουσιώδες. Πως περιμένουμε να ξεφύγουμε από τα δεσμά του αμαρτωλού παρελθόντος όταν ακόμα δεν έχουμε καταλάβει οτι τίποτα από αυτά που μας οδήγησαν εδώ δεν σκοπεύουμε να τα αλλάξουμε; Όλοι στρουθοκαμηλίζουμε, ευθυνοφοβώντας και αναμασώντας άψυχα, ανιαρά, λέξεις όπως αγώνα, ανασύσταση, ανάπτυξη και άλλες έννοιες αλλά με την άκρη του ματιού μας κρυφοκοιτάζουμε τα παλιά υλικά οικοδόμησης που ενώ σαθρά όντας μας κατακρήμνισαν σ’ αυτό το πέλαγος παρόλ’αυτά σε πολλούς ακόμα φαντάζουν ακόμα τέλεια και όμορφα.
Ακόμα και σ’αυτούς που έχουν κάτι να πουν, να προσθέσουν, που ακόμα πιστεύουν οτι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, που αγωνίζονται όντως ηθικά και τίμια έχουν παρεισφρήσει άτομα που λοξοκοιτούν και απεργάζονται άλλα. Τρώνε ακόμα και από το υγιές κομμάτι της κοινωνίας σαν παράσιτα ότι μπορούν να φάνε ως άλλοι προβατόσχημοι λύκοι.
Θλίβομαι να βλέπω πλέον τους Έλληνες χωρισμένους σε 3-4 παρατάξεις ο ένας να βγάζει τις σάρκες του άλλου με την πρώτη ευκολία και να χρησιμοποιούν βαρύγδουπες βερμπαλιστικές εκφράσεις -κενού περιεχομένου τις περισσότερες φορές- αποδήμησης της όποιας προσπάθειας και θέλησης για αλλαγής του καθενός. Πολύ φοβάμαι οτι ο πολύς Μαρκεζίνης θα αποδειχτεί προφητικότατος όσον αφορά την πρόβλεψη του, οτι οδηγούμαστε σε εσωτερικό σπαραγμό και εμφύλιο.
Ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τίποτα, ακόμα δεν έχουμε αλλάξει τίποτα, ακόμα δεν ΘΕΛΟΥΜΕ να αλλάξουμε τίποτα, ακόμα ονειρευόμαστε τον εαυτό μας ανώτερο του άλλου και ας πνίγεται ο συνάνθρωπος μας. Κανείς δεν κοιτιέται στον καθρέφτη να αναλογιστεί τι φταίει.
Όλοι κατηγορούμε εύκολα τον άλλο αλλά ΠΟΤΕ τον εαυτό μας….και το χειρότερο είναι οτι ΤΙΠΟΤΑ δεν μας ξυπνάει…Ίσως τελικά να μας χρειάζεται ένα ΤΡΟΜΕΡΟ ΧΑΣΤΟΥΚΙ για ξυπνήσουμε και να μονοιάσουμε ή τελικά ίσως οι Εβραίοι να έχουν δίκιο που λένε οτι ήρθε το τέλος των εθνών…
Καλύτερα ας αναλόγιστεί ο καθένας για τον εαυτό του τί είναι αυτό που θέλει και αν είναι σε θέση να το διεκδικήσει…Απλά ας αναλογιστεί οτι για να φτάσουμε στο σημείο να είμαστε ελεύθεροι -για όσο καιρό ακόμα θα είμαστε έστω και κατ’ ευφημισμόν-κάποιοι πρόγονοι μας στον αγώνα των ιδανικών και των αξιών θυσιάστηκαν και χάσανε τα πάντα, γιατί γι’αυτούς οι λέξεις ΤΙΜΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΛΤΡΟΥΙΣΜΟΣ, είχαν αξία.
Ήταν έννοιες ανώτερες όλων των άλλων. Ακόμα και της ζωής τους. Γιατί ακόμα και ο χαμός όταν γίνεται γι’ αυτές τις έννοιες είναι ένδοξος και άξιος ΤΙΜΗΣ….
Φαίνεται εμείς την χάσαμε και άρα είμαστε άξιοι της μοίρας μας…”
