Γνωρίζουμε ότι πρώτος ο Αριστοτέλης προσπάθησε συστηματικά να αναλύσει το πώς ορίζεται η ευδαιμονία και πώς επιδιώκεται με την ανθρώπινη δραστηριότητα. Στην προσπάθεια αυτή αφιέρωσε τρία συγγράμματα: Nicomachean Ethics, Ηθικά Ευδήμεια, Μεγάλα Ηθικά .

Σύνδεση της ευδαιμονίας με όλες τις πνευματικές δραστηριότητες του ανθρώπου διακρίνουμε πρώτη φορά στο πολυσχιδές έργο του Δημόκριτου . Αλλά ο Αριστοτέλης επιχείρησε συστηματικά να συνδέσει την ευδαιμονία του ανθρώπου με την ηθική αντίληψη και δράση του γράφοντας τα τρία έργα που προσημειώσαμε. Και διατύπωσε σχετικό ορισμό στο τέλος του πρώτου βιβλίου των Ηθικών Νικομαχείων γράφοντας: “Bliss is a pleasant mental state resulting from the activity of the soul, If this activity is consistent with the perfect virtue”.

Ο ίδιος ο Αριστοτέλης, θαυμαστής του Σωκράτη, έγραψε για τη συνήθειά του να οδηγεί τους συνομιλητές του στον ορισμό των εννοιών: “Therefore virtue exis is optional, εν μεσότητι ούσα τη προς ημάς, question wrismeni” – “Είναι λοιπόν η αρετή η παγιωμένη διάθεση ή ο σταθερός προσανατολισμός του νου, που αποφασίζει ελεύθερα τις επιλογές των πράξεων και των αισθημάτων μας” ουσιαστικά συνίσταται στην αναζήτηση του μέσου δρόμου δράσης σε σχέση με μας, όπως δηλαδή μπορεί να αποφασίσει ο συνετός άνθρωπος.

• “The ethics of Ethological needs perigignetai , ERGO and the name” – “The ethics of human perception shaped by habit, from where it is produced and the word” “None of the moral virtues naturally eggignetai us (αλλά εξ έθους περιγίγνεται)” – “no moral virtue does not have innate, δοσμένη από τη φύση, αλλά διαμορφώνεται στον άνθρωπο με τη συνήθεια, by repeating such behaviour”

• “The nomothetai the ethizontes poioysin kind politas” – Οι νομοθέτες προσπαθούν να κάνουν τους πολίτες αγαθούς με τη συνήθεια, addiction.

• “The human virtue eii's if the exis once benevolent man gignetai” – Αρετή του ανθρώπου μπορεί να είναι η επαναλαμβανόμενη καλή συνήθεια με την οποία ο άνθρωπος γίνεται αγαθός, virtuous.

• “Focus seen poieisthai of habits the idonin or sorrow epigignomenin per ergois” – Recurring habits of a criterion must consider the joy or sadness resulting from our operations.

• “Of similars actions and habits gignontai” – Οι έξεις, entrenched habits are formed by repeating similar actions.

• “The virtue of all akribestera and ameinwn art…του μέσου αν είη στοχαστική. Λέγω δε την ηθικήν, This γάρ on the passions and acts” – “Virtue is more accurate and more benevolent than any art .... may be reflective of the instrument. Και εννοώ την ηθική, because this goes back to the passions of the people and in their respective acts”

• “The virtue of passions and acts ESTI half lauded and however not amfw katorthoytai of virtue. Μεσότης, άρα, virtue stochastic media wish” – “Virtue refers to people's passions and their operations where the average road lauded and deemed success, κατόρθωμα. Αυτά είναι τα δυο γνωρίσματα της αρετής. So virtue is some middle course and so I firmly where lies the meditates average or middle road”.

• “The way to us, μήτε πλεονάζει μητε ελλείπει, τούτο δε ουχ εν ουδέ ταυτόν πάσιν, πας δε επιστήμων την υπερβολήν και την έλλειψιν φεύγει, the Middle calls and toyth ' aireitai” – The average (η μέση οδός) νοείται σε σχέση με μας που το επιλέγουμε κα νοείται ως κατάσταση όπου δεν πλεονάζει κάτι ούτε υπολείπεται. Αυτό το μέσον δεν είναι ούτε ένα ούτε το ίδιο για όλους….και κάθε συνετός αποφεύγει την υπερβολή και την έλλειψη, αναζητεί το μέσο δρόμο και αυτόν επιλέγει.

• “Ochi, άρα, η αρετή έξις προαιρετική εν μεσότητι ουσα τη προς ημάς, ωρισμένη λόγω και ω αν ο φρόνιμος ορίσειεν, ειδώς προαιρούμενος, ametakinitws course” – Είναι λοιπόν η αρετή η παγιωμένη διάθεση ή ο σταθερός προσανατολισμός του νου, που αποφασίζει ελεύθερα τις επιλογές των πράξεων και των αισθημάτων μας, ουσιαστικά συνίσταται στην αναζήτηση του μέσου δρόμου δράσης σε σχέση με μας, όπως δηλαδή μπορεί να αποφασίσει ο συνετός άνθρωπος και ο φρόνιμος συνειδητά επιλέγει τη μέση οδό και σ’ αυτήν πορεύεται με σταθερότητα και δίχως παρεκκλίσεις..

• Αλλά, για να γίνει αρετή από προαίρεση πράξη, είναι ανάγκη ο άνθρωπος να μάθει κάποιο τρόπο πράξης. Ο Αριστοτέλης προσθέτει σχετικά: “(A) see manthanomen mathontas poiein however notifiers” – Αυτά λοιπόν που οφείλουμε να πράττουμε αφού τα μάθουμε, αυτά τα μαθαίνουμε πράττοντες (με διαρκή άσκηση σ’ αυτά).

• Και επειδή η μάθηση είναι θέμα παιδείας, θυμάται ο Αριστοτέλης ένα σχετικό ορισμό από τη μαθητεία του στον Πλάτωνα. Γράφει λοιπόν: “On the idonas and lypas estin moral virtue ... the Wherefore seeing that ichthai cm new , ως ο Πλάτων φησίν, so GF chairein and lypeisthai on the γάρ proper education seen this estin” – Η ηθική αρετή των ανθρώπων αναφέρεται στις χαρές και στις πίκρες που νιώθουν από τη δράση τους…Γι’ αυτό είναι ανάγκη να έχει κανείς οδηγηθεί σε άσκηση αρετής από τα νιάτα του, όπως έχει γράψει ο Πλάτων, ώστε να χαίρεται ή να λυπάται με δραστηριότητα που προκαλεί χαρά ή λύπη. And this is the meaning of good education.

Τι σημαίνουν οι όροι: αγαθός, λόγος, φρόνιμος, What is the προαίρεσις and what is the πλατωνικός ορισμός παιδείας;

Στα Political Aristotle on Education report: “Three factors contribute to become naively and great people. And these factors: natural predisposition, the addictions and the logic of human ability” Analyzing their purposes then characterizes kyriotaton cultivation of speech, with this in mind: "For the reason people can doing and against per ethismois and naturally, εάν πεισθώσιν άλλως έχειν βέλτιον» = γιατί με τη λογική ικανότητά τους οι άνθρωποι κατορθώνουν να πράττουν έργα αντίθετα προς τους εθισμούς και τις φυσικές ορμές τους, αν πειστούν ότι κάποια άλλη πορεία είναι πιο σωστή.

Στο τρίτο βιβλίο των Ηθικών Νικομαχείων διευκρινίζει: “trace γάρ (αρετή) ου μόνον η κατά τον ορθόν λόγον αλλ’ η μετά του ορθού λόγου έξις αρετή (εστί)». "Not a proper reason for the similar fronisis” – “Virtue is not just the six (σταθερή συνήθεια) που διαμορφώθηκε με τον ορθό λόγο, αλλά είναι αρετή η σταθερή έξη που συμπορεύεται μόνιμα με τον ορθό λόγο. Και ορθός λόγος για τέτοια θέματα (ηθικής τάξης ) is the wisdom”.
For the meaning of fronisews Democritus wrote: «Τριτογένεια η Αθηνά φρόνησις νομίζεται. Γίγνεται δε εκ του φρονείν τρία ταύτα: βουλεύεσθαι καλώς (ευ λογίζεσθαι), λέγειν αναμαρτήτως (ευ λέγειν) και πράττειν α δει» namely “Tritogeneia called Athena and is considered the incarnation of wisdom. Η δε φρόνηση εκφράζεται με τρεις δυνατότητες: να σκεπτόμαστε σωστά, να διατυπώνουμε τη σκέψη μας άψογα, να πράττουμε αυτά που κρίνονται από τους άλλους σωστά, Hence beneficial”.

Στο τρίτο βιβλίο των Ηθικών Νικομαχείων αναφέρει:
“The ending boylisis ESTI rather, η δε προαίρεσις των προς το τέλος, not all of the eoiken proairesis provided us is” – Η βούλησή μας εκφράζει μάλλον έναν τελικό σκοπό, ενώ η προαίρεσή μας επιλέγει τα μέσα που θεωρούμε χρήσιμα για την επίτευξη του σκοπού και μάλλον η προαίρεσή μας βασίζεται σε ό,τι μπορούμε εμείς να πραγματοποιήσουμε, what,τι κρίνουμε ότι είναι μέσα στα όριά μας. Also, “The speech and intellectual property after proairesis, and eoiken and yposimainein the name as being above other aireton” – Η προαίρεσή μας συνοδεύεται από λογική και περίσκεψη, όπως φαίνεται να υποδηλώνει και ο όρος που χρησιμοποιούμε: αιρετό ονομάζουμε κάτι που το προτιμάμε συγκρίνοντας το με κάτι άλλο, άρα ύστερα από ενέργεια λογική και σκέψη.

Παρατηρούμε ότι ο Αριστοτέλης ήδη έχει αγγίξει το κυριότερο ζήτημα της ανθρώπινης ύπαρξης και δράσης, αυτό της Ελευθερίας της Συνείδησης του Ανθρώπου και της συνακόλουθης ευθύνης του. Τέτοιο ζήτημα δεν είχε ακόμη διατυπωθεί διακριτά από τους φιλοσόφους. Με σαφήνεια το έθεσαν, μια γενιά αργότερα από τον Αριστοτέλη, οι Στωικοί , ενώ είναι πιθανό ότι το είχε αγγίξει παλαιότερα ως πρόβλημα ο Δημόκριτος .